ទំព័រនេះមានការបង្ហាញទិន្នន័យអន្តរកម្មសម្រាប់ភូមិសាស្ត្រចាប់ផ្តើមល្អបំផុតកណ្តាលឡុងប៊ិច និងតំបន់ជុំវិញតំបន់ទី 4 ឆ្លងកាត់ប្រាំមួយប្រភេទ៖ ប្រជាសាស្រ្ត ការអប់រំ សុខភាពសេដ្ឋកិច្ច បរិស្ថានសាងសង់ សុខភាព និងសុវត្ថិភាពកុមារ។ ដាក់លើក្រាហ្វរបារ និងផែនទី ដើម្បីបង្ហាញចំណុចទិន្នន័យ។ ក្រាហ្វអន្តរកម្មទាំងអស់អាចត្រូវបាននាំចេញជារូបភាពឋិតិវន្តដោយចុចលើបន្ទាត់ផ្ដេកបីនៅជ្រុងខាងលើស្តាំដៃនៃក្រាហ្វ។
ឡុងប៊ិចកណ្តាល គឺជាសហគមន៍ចម្រុះ។ ប្រជាជននៅឡុងប៊ិចកណ្តាល ពាក់កណ្តាលគឺជាជនជាតិឡាតាំង, ខណៈដែលជនជាតិស្បែកស និងអាស៊ី គឺជាក្រុមធំទីពីរ និងទីបី ដែលតំណាងឱ្យ ១៨.៣ ភាគរយនិង ១៥.០ ភាគរយ តែរៀងៗខ្លួន។ ប្រជាជនចំនួន ១៣ ភាគរយផ្សេងទៀត កំណត់ថាជាជនជាតិស្បែកខ្មៅ, ហើយភាគរយតិចជាងគេ តំណាងឱ្យជនជាតិដើមភាគតិចហាវ៉ៃ/ប៉ាស៊ីហ្វិក (NHPI) និងជនជាតិដើមអាមេរិកដើមកំណើតឥណ្ឌា/អាឡាស្កាអាមេរិកាំង (AIAN)។ កង្វះខាតនៃការបែងចែកទិន្នន័យឱ្យបានគ្រប់គ្រាន់ គឺជាភាពអសកម្ម/ការផ្តល់នូវសេវាកម្មមិនត្រឹមត្រូវចំពោះសហគមន៍អាស៊ីនៅឡុងប៊ិចកណ្តាល, ខណៈពេលដែលសហគមន៍ខ្លួនឯង មានភាពចម្រុះគ្នារួចជាស្រេចបាត់ទៅហើយ ដូចជាប្រជាជនរបស់សង្កាត់នោះដែរ។ ទីក្រុងឡុងប៊ិច មានប្រជាជនកម្ពុជាច្រើនជាងគេនៅ ក្រៅប្រទេសកម្ពុជា ហើយក៏ជាទីកន្លែងស្នាក់អាស្រ័យរបស់ក្រុមអាស៊ីអាគ្នេយ៍មួយចំនួនទៀតផងដែរ។
កង្វះនៃការបែងចែកទិន្នន័យគ្រប់គ្រាន់គឺជាការរំខានដល់សហគមន៍អាស៊ីនៅកណ្តាលឡុងប៊ិច ដោយសារសហគមន៍ខ្លួនវាមានភាពចម្រុះដូចចំនួនប្រជាជនក្នុងតំបន់នោះ។ ទីក្រុងឡុងប៊ិចមានប្រជាជនកម្ពុជាច្រើនជាងគេនៅខាងក្រៅប្រទេសកម្ពុជា ហើយក៏ជាកន្លែងរបស់ក្រុមអាស៊ីអាគ្នេយ៍មួយចំនួនទៀត។
ផែនទីនេះបង្ហាញពីកន្លែងថែទាំកុមារដែលមានអាជ្ញាប័ណ្ណដែលបានបើក និងបានបិទនៅក្នុង និងជុំវិញកូដតំបន់ឡុងប៊ិចកណ្តាល និងវីលមីងតុន គិតត្រឹមថ្ងៃទី ១០ ខែមិថុនា ឆ្នាំ ២០២១។ ផលប៉ះពាល់ធ្ងន់ធ្ងរ នៃជំងឺរាតត្បាត COVID-19 ចំពោះលទ្ធភាពទទួលបានការថែទាំកុមារ បានត្រូវគេបានដឹងយ៉ាងទូលំទូលាយនៅត្រង់ចំណុចនេះ (ដើម្បីអានបន្ថែម សូមមើលរបាយការណ៍) ហើយបានបន្សល់ឱ្យទាំងអ្នកផ្តល់សេវា និងគ្រួសារ ជួបប្រទះនឹងការលំបាក។ ការវិនិយោគទៅលើកន្លែង និងអ្នកផ្តល់សេវា ECE កាន់តែច្រើន មានសារៈសំខាន់ណាស់ក្នុងការធានាថា កុមារមានកន្លែងគ្រប់គ្រាន់ ហើយអ្នកផ្តល់សេវាកម្មទទួលបានការគាំទ្រផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុសមរម្យ ដើម្បីអនុវត្តសេវាកម្មសំខាន់ដែលពួកគេផ្គត់ផ្គង់។ ផ្ទះថែទាំកុមារ ជាផ្នែកសំខាន់មួយទៀតនៃទិដ្ឋភាពថែទាំកុមារ ហើយជារឿយៗត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយស្ត្រីអន្តោប្រវេសន៍ដែលមានសម្បុរចំរុះ។ ផ្ទះថែទាំកុមារជាគ្រួសារ មិនបានរាប់បញ្ចូលនៅលើផែនទីនេះទេ ពីព្រោះមិនមាននូវអាស័យដ្ឋាននៃផ្ទះទាំងនេះទេ ដោយសារថាទាំងនេះ គឺជាផ្ទះផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកផ្តល់សេវា។
ផ្ទះថែទាំកុមារជាលក្ខណៈគ្រួសារគឺជាផ្នែកសំខាន់មួយទៀតនៃទិដ្ឋភាពថែទាំកុមារ ហើយជារឿយៗត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយស្ត្រីអន្តោប្រវេសន៍ដែលមានពណ៌សម្បុរ។ ផ្ទះថែទាំកុមារជាលក្ខណៈគ្រួសារមិនត្រូវបានរាប់បញ្ចូលក្នុងផែនទីនេះទេ ដោយសារអាសយដ្ឋាននៃផ្ទះទាំងនេះមិនអាចប្រើបានទេ ដោយសារទាំងនេះជាផ្ទះផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកផ្តល់សេវា។
មាននូវការឧបត្ថម្ភធននៃ ECE សម្រាប់ទារក, កុមារតូច, និងកុមារមត្តេយ្យ (pre-K ឬមត្តេយ្យ) ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយមានគម្លាតរវាងសិទ្ធិទទួលបាន និងការចុះឈ្មោះចូលរៀនដោយសារកង្វះលទ្ធភាពទទួលបាន ដែលធ្វើឱ្យកុមារតូចៗជាច្រើន មិនមានជំនួយនៃការអភិវឌ្ឍន៍ជាចាំបាច់។ នៅឆ្នាំ ២០១៨, ជិត ២៤ ភាគរយនៃកុមារឡុងប៊ិចកណ្តាលដែលមានសិទ្ធិទទួលបានឧបត្ថម្ភធនថ្នាក់មត្តេយ្យ មិនត្រូវបានចុះឈ្មោះក្នុងកម្មវិធីដែលមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់នោះឡើយ។ ភាគរយនៃការដែលមិនបំពេញតាមតម្រូវការនេះ មានលក្ខណៈប្រហាក់ប្រហែលនឹងទារកទើបនឹងកើត (IT) ដែលមានសិទ្ធិទទួលបានឧបត្ថម្ភធន ECE ដែរ ប៉ុន្តែមិនបានចុះឈ្មោះ។
មានកត្តាមួយចំនួន ដែលរួមចំណែកដល់ភាពមិនអាចទទួលបាននូវ ECE ។ កង្វះខាតនូវកន្លែង ECE គឺជាកត្តាជំរុញចំបងមួយ, ដោយសារការផ្គត់ផ្គង់កន្លែងថែទាំកុមារ មិនបំពេញតាមតម្រូវការ។ ការផ្តល់មូលនិធិរដ្ឋ និងសហព័ន្ធមិនគ្រប់គ្រាន់ ជាពិសេសនៅពេលប្រៀបធៀបទៅនឹងមូលនិធិអប់រំ K-12 គឺជាកត្តាជំរុញមួយផ្សេងទៀត។ ដំណើរការចុះឈ្មោះចូលក្នុងសាលា ECE បច្ចុប្បន្ន គឺជាបន្ទុកលើគ្រួសារ ជាពិសេសសម្រាប់ឪពុកម្តាយ និងអាណាព្យាបាលដែលកំពុងធ្វើការ។ ដំណើរការចុះឈ្មោះភាគច្រើន គឺធ្វើឡើងដោយដៃ ហើយតម្រូវឱ្យឪពុកម្តាយ ឬអាណាព្យាបាលបញ្ជូនឯកសារទៅកន្លែងជាច្រើនដោយផ្ទាល់។ COVID-19 ធ្វើឱ្យមានកង្វះខាតនូវលទ្ធភាពកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរទៅៗ នៅពេលគ្រួសារកំពុងធ្វើការ បានធ្វើការដោះស្រាយជាមួយនឹងការបិទកន្លែងថែទាំកុមារ ដែលបានបិទរួចទៅហើយនោះ, ដែលជាការប្រកួតប្រជែងរួចហើយចំពោះទីកន្លែងថែទាំកុមារ, ដោយគូសបញ្ជាក់បន្ថែមអំពីសារៈសំខាន់នៃ ECE ។ ការវិនិយោគលើការរស់នៅរបស់មនុស្សជំនាន់ក្រោយរបស់ឡុងប៊ិចកណ្តាល ទាមទារឱ្យមានការធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងនូវលទ្ធភាពទទួលបាន និងការបង្កើននូវលទ្ធភាពនូវតម្លៃដែលថោក នៃ ECE, ក្នុងចំណោមយុទ្ធសាស្ត្រផ្សេងទៀត។
ផែនទីនេះតំណាងឱ្យសាលាទាំងអស់ នៅក្នុងសាលាបង្រួបបង្រួមសង្កាត់ឡុងប៊ិច (LBUSD), និងសាលាបង្រួបបង្រួមសង្កាត់ឡូសអេនជឺលេស (LAUSD) សង្កាត់លេខ ៧។ កុមារដែលរស់នៅឡុងប៊ិចកណ្តាលភាគច្រើនចូលរៀននៅសាលា LBUSD, ហើយកុមារដែលរស់នៅវីលមីងតុនភាគច្រើន ទំនងជាចូលរៀននៅសាលា LAUSD សង្កាត់លេខ ៧។ នៅពេលអ្នកចុចលើសាលារៀនមួយ, វានឹងលេចចេញឡើងដើម្បើបង្ហាញនូវទិន្នន័យអំពីការបញ្ចប់ការសិក្សានៅវិទ្យាល័យ, ការអាចចូលទៅរៀននៅសាលា UC/CSU, អវត្តមានរ៉ាំរ៉ៃ, អត្រាព្យួរសាលា និងទិន្នន័យគ្មានផ្ទះសម្បែងរបស់សិស្ស ដែលទាក់ទងទៅនឹងសាលានោះ។ សូមកត់សម្គាល់ថា សាលាបឋមសិក្សា និងមធ្យមសិក្សា នឹងមិនមានទិន្នន័យសម្រាប់អត្រាបញ្ចប់ការសិក្សានៅវិទ្យាល័យ ឬការអាចចូលទៅរៀននៅសាលា UC/CSU នោះឡើយ។
អវត្តមានរ៉ាំរ៉ៃ ដើរតួយ៉ាងសំខាន់ចំពោះសមិទ្ធផលរបស់សិស្ស ដោយសារការបាត់បង់នូវឱកាសសិក្សា។ សាលាដែលមានអត្រាខ្ពស់ ឬខុសគ្នានៃអវត្តមានរ៉ាំរ៉ៃ អាចនឹងមិនមានទំនាក់ទំនងគ្រប់គ្រាន់ក្នុងគ្រួសារ និងជាមួយសហគមន៍។ ឧបសគ្គខាងភាសា ឬវប្បធម៌, ទំនាក់ទំនងអន់រវាងសិស្សនិងគ្រូ, និងគោលនយោបាយវិន័យដាក់ទណ្ឌកម្មច្រើនជ្រុលពេក កាត់បន្ថយនូវការផ្សាភ្ជាប់របស់សិស្ស។ នៅក្នុង LBUSD, សិស្ស ១៥,១ ភាគរយ អវត្តមានរ៉ាំរ៉ៃ។ មូលហេតុនាំមុខគេលេខមួយនៃការអវត្តមានរ៉ាំរ៉ៃ គឺជំងឺហឺត ដែលមិនគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលនោះទេ បើគឹតទៅលើបញ្ហាប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ទីក្រុងឡុងប៊ិច ដោយការបំពុលបរិស្ថានក្នុងខ្យល់មកពីកំពង់ផែ។ ក្នុងចំណោមសិស្សដែលអវត្តមានរ៉ាំរ៉ៃ, សិស្ស AIAN ទំនងជាខកខានមិនបានទៅសាលារៀនចំនួន ៣.៨ បើប្រៀបធៀបទៅនឹងសិស្សជនជាតិហ្វីលីពិន។
មិនគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលនោះទេ, ដែលសិស្សក្នុងក្រុមជាតិសាសន៍ ដែលទំនងជាត្រូវបានជំរុញចេញពីថ្នាក់ ក៏ទំនងជាមិនបានត្រៀមរៀបចំខ្លួនដើម្បីចូលរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ នោះផងដែរ។ សិស្សពូជសាសន៍ឡាតាំង និងស្បែកខ្មៅ គឺជាផ្នែកមួយនៃក្រុមដែលភាគច្រើន ដែលប្រឈមមុខទៅនឹងភាពគ្មានផ្ទះសម្បែងរបស់សិស្ស និងអវត្តមានរ៉ាំរ៉ៃ, ហើយសាលារៀននៅក្នុងសហគមន៍នេះ មាននិន្នាការ ក្នុងការរៀបចំពួកគេសម្រាប់មហាវិទ្យាល័យក្នុងអត្រាទាបជាងចំនួនសិស្ស សរុបទាំងមូល។
ជាប្រវត្តិសាស្ត្រ , បន្ទាត់ក្រហមដែលធ្វើឱ្យធនាគារច្របូកច្របល់ ក្នុងការអនុម័តនូវប្រាក់កម្ចីចំពោះប្រជាជនដែលមានពណ៌សម្បុរចំរុះនៅក្នុងផ្នែក "គួរអោយចង់បាន" នៃសង្កាត់ដែលមានការបំពុលបរិស្ថានតិច។ សូម្បីតែសព្វថ្ងៃនេះ,ប្រាក់ចំណូលគ្រួសារជាមធ្យមនៅក្នុងតំបន់នេះ មានកម្រិតទាប បើប្រៀបធៀបទៅនឹងតំបន់ជិតខាងដូចជា Ranchos Palos Verdes, ដែលជាសហគមន៍អ្នកមាន ដែលភាគច្រើនរស់នៅដោយជនជាតិស្បែកស។ ផែនទីបង្ហាញពីការបំបែកនូវសហគមន៍ តាមរយៈការធ្វើជំរឿនឬសំដៅលើប្រាក់ចំណូលគ្រួសារជាមធ្យមរបស់ពួកគេ ពីទាបបំផុតទៅខ្ពស់បំផុត។ នៅវីលមីងតុន, ចំណូលគ្រួសារជាមធ្យមនៅគ្រប់កន្លែងទាំងអស់ អាចមានពី ៤៥ ពាន់ ទៅ ៥៥ ពាន់ ដុល្លារ។ នៅឡុងប៊ិចកណ្តាល ប្រាក់ចំណូលគ្រួសារជាមធ្យម អាចមានចាប់ពី ៣០ ពាន់ ដុល្លារ ដល់ ៦០ ពាន់ ដុល្លារ។ គ្រាន់តែខុសគ្នាប្រហែលជាងមួយម៉ាយល៍ពីនោះ, ប្រជាជននៅ Rancho Palos Verdes មានប្រាក់ចំណូលគ្រួសារជាមធ្យមលើសពី ២០០ ពាន់ ដុល្លារ។
ការចូលរួមកម្លាំងពលកម្ម គឺជាសូចនាករមួយនៃលទ្ធភាពទទួលបានការងាររបស់គ្រួសារ និងប្រភពនៃសុខភាពហិរញ្ញវត្ថុ។ ទិន្នន័យនេះ បង្ហាញថាមេគ្រួសារទោលស្ត្រី មិនសូវចូលរួមក្នុងកម្លាំងពលកម្ម នៅឡុងប៊ិចកណ្តាល នោះទេ។ គ្រួសារទាំងនេះ ក៏ទំនងជាគ្រួសារដែលជាជនជាតិមានពណ៌សម្បុរចម្រុះផងដែរ។ ការសិក្សាថ្នាក់ជាតិមួយ បានរកឃើញថា ៥១ ភាគរយ នៃកុមារជនជាតិស្បែកខ្មៅរស់នៅជាមួយឪពុកម្តាយទោល បើប្រៀបធៀបទៅនឹង ១៧ ភាគរយ នៃកុមារជនជាតិស្បែកស។
នៅឡុងប៊ិចកណ្តាល,ជាកន្លែងដែលប្រាក់ចំណូលគ្រួសារជាមធ្យមទាបជាងនៅតំបន់ផ្សេងទៀតនៃទីក្រុង, គ្រួសារចំណាយមួយភាគធំនៃប្រាក់ចំណូលរបស់ពួកគេ លើការជួលផ្ទះ។ បន្ទុកជួលនេះ គឺមានភាពខុសប្លែកគ្នាចំពោះជាតិសាសន៍ទាំងអស់, ដោយគ្រួសារ NHPI ចំណាយច្រើនជាងមួយភាគបី នៃប្រាក់ចំណូលរបស់ពួកគេលើការជួល ខណៈដែលគ្រួសារជនជាតិស្បែកស ជាមធ្យមចំណាយ ២៧ ភាគរយនៃប្រាក់ចំណូលរបស់ពួកគេ លើថ្លៃជួល។
នៅឡុងប៊ិចកណ្តាល, អត្រាមរណៈភាពទារក ជាមធ្យម ៣.៣ ក្នុង ១,០០០ កំណើតរស់ គឺទាបជាងអត្រាខោនធីឡូសអេនជឺឡេស ៣.៦ ក្នុង ១,០០០ កំណើតរស់។ នៅទូទាំងខោនធី, អត្រាមរណៈភាពទារក គឺខ្ពស់ជាងសម្រាប់គ្រួសារដែលមានប្រាក់ចំណូលទាប, ជនជាតិស្បែកខ្មៅ, និងជនជាតិឡាតាំង ដែលមានដើមកំណើតនៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ ផងដែរ ជាការពឹតប្រាកដណាស់នៃការរើសអើងនូវជាតិសាសន៍ផ្សេងគ្នា ដែលរំខានបំផុតនៅក្នុងតំបន់ឡុងប៊ិច។ ក្រសួងសេវាកម្មសុខភាព និងមនុស្សនៅក្រុងឡុងប៊ិច រាយការណ៍អំពីអត្រាមរណៈភាពទារកខ្ពស់ជាង ៤,២ ក្នុង ១,០០០ កំណើតរស់។ ផងដែរ វាក៏បង្ហាញនូវអត្រាមរណៈភាពទារកខ្ពស់ជាងគេ ចំពោះគ្រួសារជនជាតិស្បែកខ្មៅ ជាងក្រុមគ្រួសារនៃពូជសាសន៍ដទៃទៀត។ យោងតាមតួលេខ, ច្រើនជាងពាក់កណ្តាលនៃការស្លាប់របស់ទារកនៅក្រុងឡុងប៊ិចនៅចន្លោះឆ្នាំ ២០១៣ និង ២០១៧ គឺគ្រួសារពូជសាសន៍ឡាតាំង។
បញ្ហាម្ហូបអាហារនៅ Central Long Beach រួមមានលទ្ធភាពទិញ និងទទួលបានអាហារដែលមានសុខភាពល្អ និងសមត្ថភាពវប្បធម៌ និងភាសារបស់អ្នកផ្តល់សេវាម្ហូបអាហារ។ ការទទួលបានអាហារដែលមានសុខភាពល្អគឺជាបញ្ហាដាច់ដោយឡែក ប៉ុន្តែពាក់ព័ន្ធ។ នៅក្នុង SPA 8 អ្នកស្រុកស្បែកសទំនងជាអាចទទួលបានអាហារដែលមានសុខភាពល្អដែលមានតម្លៃសមរម្យ ហើយអ្នករស់នៅ AIAN ទំនងជាមានតិចបំផុត។
The RACE COUNTS – របាយការណ៍ PUSH LA, ស្រមៃមើលសុវត្ថិភាពចរាចរណ៍ និងភាពជាអ្នកដឹកនាំនយោបាយដិតនៅក្នុងទីក្រុង Los Angelesបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា ការបឈ្ឈប់ និងការចាប់ខ្លួ នគឺជាការរើសអើងជាតិសាសន៍ និងសេដ្ឋកិច្ច, មានតម្លៃថ្លៃសម្រាប់សហគមន៍, និងជាមធ្យោបាយដែលគ្មានប្រសិទ្ធភាពក្នុងការជំរុញសុវត្ថិភាពចរាចរណ៍។ ការវិភាគលើទិន្នន័យពាក់ព័ន្ធ បង្ហាញថាការបឈ្ឈប់ចរាចរ និងការចាប់ខ្លួននៅតំបន់ឡុងប៊ិច មិនមានលក្ខណៈខុសគ្នាឡើយ។ ជនជាតិស្បែកខ្មៅ, NHPI, និងអ្នកបើកបរពហុជាតិសាសន៍នៅឡុងប៊ិច ត្រូវបានបញ្ឈប់ក្នុងអត្រាខ្ពស់ជាងអ្នកបើកបរស្បែកស យោងតាមទិន្នន័យដែលប្រមូលបានពីក្រសួងប៉ូលីសឡុងប៊ិច។ អ្នកបើកបរស្បែកខ្មៅ ត្រូវបានបញ្ឈប់ក្នុងអត្រា ១៩៥ ដង ក្នុង ១,០០០ នាក់, ខណៈដែលអ្នកបើកបរស្បែកស ត្រូវបានបញ្ឈប់ ៧១.៧ ដង ក្នុង ១,០០០ នាក់។
អ្នកបើកបរខ្មៅ NHPI និងពហុជាតិសាសន៍នៅក្នុងទីក្រុងឡុងប៊ិចត្រូវបានបញ្ឈប់ក្នុងអត្រាខ្ពស់ជាងអ្នកបើកបរស្បែកស យោងតាមទិន្នន័យដែលប្រមូលបានពីនាយកដ្ឋានប៉ូលីសឡុងប៊ិច។ អ្នកបើកបរខ្មៅត្រូវបានបញ្ឈប់ក្នុងអត្រា 195 ដងក្នុងមនុស្ស 1.000 នាក់ ខណៈដែលអ្នកបើកបរស្បែកសត្រូវបានបញ្ឈប់ 71.7 ដងក្នុង 1.000 នាក់ ។
Best Start ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិដោយ First 5 LA ដែលជាអង្គការផ្តល់ជំនួយឈានមុខគេ និងការតស៊ូមតិកុមារ។
ដោយចុចប៊ូតុង 'ចុះឈ្មោះ' អ្នកយល់ព្រមចំពោះរបស់យើង។ ល័ក្ខខ័ណ្ឌនៃការប្រើប្រាស់ និង គោលការណ៍ភាពឯកជន
Best Start ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិដោយ First 5 LA ដែលជាអង្គការផ្តល់ជំនួយឈានមុខគេ និងការតស៊ូមតិកុមារ។
ដោយចុចលើប៊ូតុងចុះឈ្មោះ អ្នកយល់ព្រមនឹងរបស់យើង។ ល័ក្ខខ័ណ្ឌនៃការប្រើប្រាស់ និង គោលការណ៍ភាពឯកជន
ភាសាខ្មែរ 
English 
Español de México